نقطه سر خط

باید این سخن تلخ را پذیرفت که جامعه ایرانی، جامعه ایست که تعادل ندارد. جامعه ای نامتعادل و نامتوازن. تعادلی بین پدیده ها و جریانات و رویدادها و از قبیل غم و شادی، مرگ و زندگی، خنده و گریه، کار و استراحت و. وجود ندارد. مرور برگه های تقویم و شمارش روزهای شادی و روزهای غم و تعطیلات ناشی از آنها گواه این ادعاست. تگذاران و برنامه ریزان عرصه فرهنگ باید مدنظر داشته باشند که انسان ذاتا شادی و خوشی را دوست تر می دارد و به دنبال شادی و خوشی می رود.